Albert De Vleeschauwer werd op 1 januari 1897 geboren te Nederbrakel en was een van de belangrijkste Belgische politici van de twintigste eeuw. Als Minister van Koloniën en Administrateur-Generaal van de kolonie gaf hij in 1940 de Britten de verzekering dat België in de strijd tegen Duitsland aan de geallieerde zijde zou blijven staan. En dat de grondstoffen en mankracht van Congo ter beschikking van de geallieerden zouden blijven, iets wat later met name voor de uraniumleveringen aan de VS van wezenlijk belang zou blijken voor het be-eindigen van de oorlog met Japan. Dat De Vleeschauwer als nauwelijks 43-jarige minister tegen de wens van Koning Leopold II in en met weifelende collega’s in de regering dergelijke besluitvaardigheid opbracht, is merkwaardig.
Om zijn rol in de vierkoppige “Regering van Londen” verdient hij alleszins al zijn plaats in de Belgische geschiedenis.
Hij was het zesde en laatste kind van van postbode Pieter De Vleeschauwer en Victoria Roelandt. De ouderlijke woning stond aan het “Lindeke”, een deel van de huidige Meerbeekstraat.
Hij liep school aan de “Vrije Katholieke School – H. Jozef” aan de Gauwstraat en later aan het Marktplein. Albert was door zijn hoofdonderwijzer opgemerkt als een zeer begaafde jongen. Zij drongen erop aan dat hij de kans zou krijgen om verder te studeren. Dat was in die tijd allesbehalve vanzelfsprekend, en in elk geval boven de draagkracht van zijn vader-postbode. Hij studeerde verder aan het klein-seminarie van de Paters passionisten in de streek van Doornik, en na de oorlog onder meer rechten aan de Leuvense Universiteit.
De Vleeschauwer werd advocaat bij de toen machtige boerenbond, trouwde en bleef in Leuven wonen. Hij werd hoogleraar aan de Katholieke Universiteit Leuven en engageerde zich gaandeweg politiek binnen de katholieke partij. In 1932 werd hij tot volksvertegenwoordiger voor Leuven verkozen. Van dan af ging het steil opwaarts. Albert De Vleeschauwer was in de periode van 1938 tot 1961 acht keer Minister in een Belgische regering. Zijn rol was bepalend in de oorlogsjaren en in de koningskwestie na de oorlog.
De Vleeschauwer had Brakel al vroeg vaarwel gezegd. Toch bleef hij in zijn verdere leven altijd innig meeleven met zijn geboortedorp. Hij was een trouw erelid van de koninklijke harmonie “De Eendracht” en fungeerde vaak als gastspreker op het traditioneel banket n.a.v. het St-Ceciliafeest. De keren dat hij in Brakel was bracht hij ook telkens een bezoek aan zijn neef bakker Oscar Coppens in de Wielendaelstraat.
In 1997 werd de honderdste ververjaardag van zijn geboorte door het Brakelse gemeentebestuur herdacht en wijdde heemkring Triverius een nummer van zijn tijdschrift aan de merkwaardige levensloop van deze Brakelaar.
